Er was eens…

Hieronder volgt een ingezonden stuk, in princiepe bestemd voor het clubblad maar de verschijningsdatum daarvan is nog onbekend…

Er was eens op een mooie zondagmiddag in November (om heel specifiek te zijn 27 November van het jaar tweeduizend en zestien) in een heel donker bos aan de rand van Tilburg dat heel veel sportievelingen bij elkaar kwamen om deel te nemen aan een hardloopevenement. Dit evenement telde eigenlijk drie dagen, met op vrijdag een nachtelijke wandeling door het o zo donkere bos. Om die donkerte het hoofd te bieden waren de deelnemers feestelijk uitgedost met allerlei versieringen die enigszins wat licht gaven. Dat ze eruitzagen als een stelletje halfgare carnavalsgangers doet nu even niet terzake, maar is wel opmerkelijk te noemen.

Wat er precies op zaterdag gebeurde is de schrijver niet geheel bekend. Er schijnen ook wedstrijden geweest te zijn, met vast heel veel enthousiaste deelnemers en er zullen vast records gebroken zijn, maar daar is de schrijver zich niet van bewust.

Echter, op nadergenoemde zondag, vertrok een grote groep Spiridonaanhangers met trein en fiets naar eerdergenoemde locatie aan de rand van Tilburg, beter bekend als het Warandebos. Dit karakteristieke bos was het parcours van de boswedstrijden.  De ontvangst was hartelijk en goed geregeld en met behulp van een prettige sponsor werd iedereen in een net groen/geelgekleurd shirt gehesen. Dit lekkere zichtbare shirt gaf meteen al duidelijk aan dat er niet te sollen viel met de enthousiaste groep uit Rijen (en die ene woonachtig in Breda). De eerste groep stond al te trappelen om te beginnen aan de 5 km en gelukkig klonk al snel het startsein. Enkele minuten later (om precies te zijn 15) kwam het startschot voor de 10 km.

Het leek wel een sprookje om zo door het bos te huppelen, ieder op zijn eigen tempo. Het was een groot feest. Een kenmerk van het Warandebos is namelijk dat het bos keurig is verdeeld in synchrone vlakken, die elkaar af en toe snijden. Daarom was het totaal geen saai rechttoe rechtaan stuk om te lopen en af en toe kon men nog naar elkaar zwaaien ook. De 5 kilometer lopers konden zo genieten van 1 rondje kriskras Warandebos en de 10 kilometer lopers hadden het voordeel dat ze bij het tweede rondje al precies wisten welk takje waar verkeerd lag en zodoende nog konden inschatten vanaf welk punt de eindsprint ingezet moest worden.

Uiteindelijk bereikten alle Spirodongevoellopers de finish in een voor hun acceptabele tijd en daarna was er, mede dankzij de sponsor, een lekkere stuk saté te verkrijgen en er was zelfs een keuze aan soep.  De schrijver vermoedt dat het geen huisgemaakte soep was, maar wie doet daar nu moeilijk over na het leveren van zo’n inspanning. De biertap werd opengezet, de flessen wijn aangebroken en ook andere dranken werden geserveerd. Voor meer informatie over de afloop van dit drankfestijn verwijst de schrijver naar HS, NA en CdK. (Namen zijn op te vragen bij de persoonlijke eindredacteur van de schrijver van dit artikel)

Al met al was dit een welbestede sportieve zondagmiddag en prima voor de teamspirit. De conclusie die getrokken kan worden is dat de Warandeloop er eentje is voor herhaling. En uiteindelijk leefden de deelnemers nog lang en gelukkig…..

Namens degene die niet met naam genoemd wenst te worden (Naam is bekend bij de blog-redactie, we kunnen omgekocht worden…)