Abdi Nageeye ontdekte zichzelf in cross van Rijen
Bron BNDESTEM door AD PERTIJS
De Tilburgse Warandeloop is morgen het toneel van het NK cross. In 2009 ging de titel even verderop in Rijen naar de jonge Abdi Nageeye. ,,Die dag kreeg ik door dat ik een eindsprint heb.”
Aan de telefoon vanuit zijn vakantieadres in Kenia, reageert Abdi Nageeye (32) direct enthousiast als hem gevraagd wordt naar het NK veldlopen dat hij in 2009 won op het terrein rond de Rijense leemputten. ,,Dat was één van mijn eerste grote successen. Mijn eerste seniorentitel. De eerste keer ook dat het Wilhelmus voor me gespeeld werd”, zo spreekt hij van een onvergetelijke dag in Brabant.
Een memorabele dag werd het in meerdere opzichten voor de man die in 1996 op zevenjarige leeftijd van Somalië naar Nederland was gekomen. ,,Want de manier waarop ik die dag won, is later mijn tactiek gebleven. Wachten, wachten, wachten en het afmaken in de sprint. Die dag heb ik ontdekt dat ik een eindsprint heb waarmee ik ook de grote jongens kan verslaan”, klinkt het opgetogen uit de mond van de atleet die afgelopen zomer in de olympische marathon (in Sapporo) nog naar het zilver sprintte.
Nageeye had in de jaren ervoor al wel crosstitels behaald bij de junioren, maar wist in Rijen niet wat hij moest verwachten van zijn eerste seniorenkampioenschap tussen ‘de grote jongens’. Nog net geen twintig jaar oud nestelde hij zich deemoedig in het spoor van favorieten als Greg van Hest en Patrick Stitzinger.
Lekker rustig
De hele ruim 10 kilometer lange race staat Nageeye nog helder voor de geest. ,,Ik ben onbevangen van start gegaan. Het parkoers was best zwaar. Er zaten een paar pittige heuveltjes in en ik herinner me ook nog een stuk met behoorlijk wat modder. Ik weet nog dat ik besloot om lekker rustig achter Van Hest en Stitzinger te blijven lopen. Een beetje behouden. Met nog twee kilometer te gaan voelde ik me nog best goed. Ik dacht: hoe zal dit aflopen? Langs de kant stonden heel veel toeschouwers en bij de finish was het helemaal druk. Het was een ongelooflijk gevoel.”
Nadat Van Hest geblesseerd was afgehaakt, liet de kleine Abdi in de laatste rechte lijn Stitzinger genadeloos achter zich. ,,Daarna heb ik me tijdens een wedstrijd ook nooit meer druk gemaakt over wat ik moest. Gewoon wachten en afmaken in de sprint.”
Stitzinger baalde als een stekker. Kon hij weten dat hij daar achter het clubhuis van AV Spiridon op de scheiding van leemputten en bos gestuit was op een fenomeen in wording. Een jongen die aanvankelijk een broertje dood had aan hardlopen. ,,In Somalië voetbalde ik op straat. Hardlopen of joggen als sport deden we niet. Een uur zomaar gaan lopen, dat vonden we maar raar. Dat was meer iets voor de rijke mensen in de stad, die in hun dagelijks leven niet hoefden te lopen of wandelen. Later in Nederland had ik er ook een hekel aan als we tijdens de voetbaltraining strafrondjes moesten lopen.”
Toen een vriendje hem een keer inschreef voor een hardloopwedstrijdje van 5 kilometer werd plots duidelijk hoeveel talent Nageeye had voor dat vermaledijde lopen. ,,En kijk me nou eens. Nu ben ik alleen maar aan het lopen.”
Leven topatleet
Crossen past inmiddels niet meer in zijn leven als topatleet. ,,Ik train vanwege mijn blessuregevoeligheid nog wel op grasstroken of op onverharde wegen, maar ik kan beter niet meer crossen. Daarbij gebruik je toch weer andere spieren en al die bochten en modder verhogen de kans op een blessure. Ik vind het wel jammer dat ik het niet meer kan.”
Want één ding wil hij iedereen vanuit Kenia nog wel meegeven. ,,Crossen is heerlijk om te doen. Zeker voor een junior. Voor mij is het de basis geweest van mijn carrière. Het is goed voor je kracht en ik vond het sowieso het mooiste om te doen. Wat opvallend is, is dat ik nu in de marathon dezelfde type mensen tegenkom als destijds in de cross. Klein, licht. Nee, je kunt echt zeggen dat mijn carrière is begonnen in het veld.”